نگاه جیمز وب به خوشه کهکشانی ال گوردو
ما دیجیتال: تلسکوپ فضایی جیمز وب از کهکشان های پیچ خورده خوشه کهکشانی «ال گوردو»(El Gordo) رونمایی نمود.
به گزارش ما دیجیتال به نقل از ایسنا و به نقل از اسپیس، خوشه کهکشانی عظیم «ال گوردو» در گذشته توسط هابل رصد شده بود و الان جیمز وب نمای جدیدی از آن ارائه کرده است.
این کهکشان در فاصله ی ۹.۷ میلیارد سال نوری از زمین در یک خوشه کهکشانی سنگین با جرمی معادل حدود سه میلیون میلیارد خورشید قرار دارد. این یک توده کیهانی است که با نام مستعار ال گوردو، که در اسپانیایی به مفهوم چاق است شناخته می شود. در طول سال ها، تلسکوپ فضایی هابل مناظر مسحورکننده ای از ال گوردو را به ما ارزانی داشته اما حالا، یک رصدخانه فضایی جدید در شهر وجود دارد.
روز چهارشنبه(دوم اوت)، دانشمندان اعلام نمودند که تلسکوپ فضایی جیمز وب چشم انداز جدیدی از ال گوردو برای ما ارائه کرده است. جیمز وب با چشم های فروسرخ خود، یک ستاره غول پیکر سرخ و هزاران مورد دیگر فضایی را که فقط هابل می توانست آنها را رصد کند، آشکار کرده است.
برای مثال، کهکشان ال آنزوئلو(El Anzuelo) یا قلاب ماهی(Fishhook) که در فاصله ی ۱۰.۶ میلیارد سال نوری از ما قرار دارد، به وضوح در سمت راست بالای تصویر به عنوان یک کمان قرمز روشن دیده می شود. برای درک ابهت این عکس جدید باید اظهار داشت که ما ال آنزوئلو را همانطور که ۱۰.۶ میلیارد سال پیش بوده است، می بینیم. این بدین سبب است که مدت زیادی طول کشید تا نور از این نقطه از زندگی کهکشان به جیمز وب برسد.
پاتریک کامینسکی(Patrick Kamieneski) از دانشگاه ایالتی آریزونا و نویسنده اصلی یکی از چندین مقاله در مورد این مشاهدات جیمز وب در اطلاعیه ای اظهار داشت: ما توانستیم به دقت پوشش غباری را که مرکز کهکشان را که در آن ستاره ها بطور فعال درحال ایجاد هستند، بررسی نماییم. با وب، ما می توانیم به آسانی از میان این پرده غبار ضخیم به داخل نگاه نماییم و این به ما امکان می دهد که مجموعه کهکشان ها را از درون به بیرون ببینیم.
اما فراتر از این واقعیت که جیمزوب به لطف قابلیت های فروسرخ خود قادر به تجزیه پرده های گرد و غبار است، لنز جدید این تلسکوپ در ال گوردو بسیار مهم عمل کرده است برای اینکه می تواند پدیده ای به نام همگرایی گرانشی را به وضوح ثبت کند.
بطور خلاصه، همگرایی گرانشی مفهومی است که با نظریه نسبیت عام آلبرت اینشتین مرتبط می باشد. این نظریه اساسا فضا و زمان را مانند یک پارچه به هم بافته شده تصور می کند که بسته به اجرام موجود در آن می تواند تاب خورده و موج بردارد. سیاهچاله ها این پارچه را بسیار زیاد تاب می دهند، ستارگان تا حدی روی آن تأثیر می گذارند، زمین تا حدودی آنرا تاب می دهد و حتی من و شما آنرا به مقدار بسیار ریز و غیرقابل تشخیصی موج دار می نماییم.
با این وجود، آن چه در مورد این تصویر جیمزوب مهم می باشد، این است که نظریه نسبیت عام نیز پیش بینی می کند که این پیچ و تاب های پارچه فضازمان بر نحوه حرکت نور در سرتاسر جهان تأثیر می گذارند. تاب ها می توانند نور را در حین سفر در فضا خم کنند و این برای اخترشناسان چیز خوبی است. اگر دانشمندان بتوانند تلسکوپ های خود مانند جیمزوب را بر روی نواحی تاب داری مثل یک خوشه کهکشانی سنگین متمرکز کنند، می توانند مقداری از آن نور تابیده را دریافت نمایند و بسته به این که نور از کجا می آید، این تاب ها می توانند نوعی اثر بزرگ نمایی بر روی منبع ایجاد کنند. این اثر، همگرایی گرانشی نامیده می شود.
دلیل اصلی که می توانیم ال آنزوئلو را اصلا ببینیم، fi رغم این که بسیار دور است، چیزی جز همگرایی گرانشی نیست. دانشمندان دریافتند که این کهکشان دور به شکل یک قرص است و قطری در حدود ۲۶ هزار سال نوری دارد که معادل یک چهارم اندازه ی کهکشان راه شیری است.
علاوه بر این، رنگ مایل به قرمزی که در ال آنزوئلو می بینید به یکی دیگر از پدیده های نور کیهانی مربوط می شود. با دورتر شدن مواد از نقطه نظر ما در زمین امواج نوری که اجرام از خود ساطع می کنند مانند نوارهای لاستیکی گسترش می یابند. همانطور که این اتفاق می افتد، این امواج به سبب پدیده ای به نام انتقال به سرخ به رنگ قرمز و قرمزتر به نظر می رسند.
بدین سبب از آنجا که این کهکشان کاملا قرمز به نظر می آید، بسیار دور است.
زیر ذره بین اینشتین
برندا فرای(Brenda Frye) از دانشگاه آریزونا می گوید که این اثر همگرایی پنجره ای منحصربه فرد به جهان های دور ارائه می کند.
این نخستین ستاره غول سرخ منفردی است که توسط جیمزوب مشاهده شده است که بیش از یک میلیارد سال نوری از زمین فاصله دارد. «Quyllur» در حدود ۱۱ میلیارد سال نوری دورتر از ما، در نزدیکی کهکشانی به نام لا فالکا(La Flaca) یا «The Thin One» واقع شده است.
فرای و تیمش همین طور به پنج کهکشان دارای همگرایی گرانشی دیگر اشاره می کنند که بنظر می رسد قسمتی از یک خوشه جوان در فاصله ۱۲.۱ میلیارد سال نوری از زمین قرار دارند و احتمالاً در مجموع ۱۷ عضو کهکشانی را در خود جای داده اند. همین طور برخی کهکشان های فوق پراکنده وجود دارند که بنظر می رسد در فاصله ۷.۲ میلیارد سال نوری از ما قرار دارند، که شبیه کهکشان های معمولی هستند با این تفاوت که ستارگان آنها بسیار پراکنده تر هستند.
ما بررسی کردیم که آیا خاصیت های این کهکشان ها با کهکشان های بسیار پراکنده ای که در جهان محلی می بینیم متفاوت می باشد یا خیر و در حقیقت تفاوت هایی را می بینیم.
به ویژه، آنها آبی تر، جوان تر، گسترده تر و بطور یکنواخت تر در سراسر خوشه توزیع شده اند. تیموتی کارلتون(Timothy Carleton) از دانشگاه ایالتی آریزونا، نویسنده اصلی مقاله دیگری در مورد این مشاهدات، در این بیانیه اظهار داشت: این نشان میدهد که زندگی در محیط خوشه طی شش میلیارد سال قبل تأثیر قابل توجهی بر این کهکشان ها داشته است.
منبع: madigital.ir
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب