بعضی مسئولین گمان می کنند هرکس وارد فضای مجازی می شود، یا برانداز است یا در حال عمل منافی عفت
به گزارش ما دیجیتال دکترتقی آزاد ارمکی در روزنامه اعتماد نوشت: تلاش هایی که این روزها در مجلس و برخی محافل خاص برای محدودسازی و مسدودسازی فضای مجازی می شود، ابعاد گوناگونی دارد که اساتید و کارشناسان حوزه های سیاسی، ارتباطی، اقتصادی و... این روزها به تشریح زوایای مختلف آن پرداخته اند.
در ایران بررسی تحلیلی مسیر طی شده نشان داده است که در هر عصر و دوره ای، نزاع های دامنه داری میان سیاستگذاران و مردم شکل گرفته است. تنها در دوره اصلاحات (76 تا 84) است که لحن کلام دولت با مطالبات مردم، نزدیک تر شد. بعنوان نمونه، 3 دهه قبل در سالهای ابتدایی دهه 70 خورشیدی، حاکمیت نسبت به گسترش دیش های ماهواره ای در کشور احساس نگرانی می کند. در سال 73 برای مقابله با این ابزار رسانه ای جدید، قانونی در مجلس درمورد ممنوعیت استفاده از ماهواره تصویب می شود. نیروی انتظامی هم مامور می شود که نمادهای ماهواره را از بام خانه ها جمع آوری کند. اما نکته ای که سیاستگذاران به آن توجهی نکردند، ماهیت ابزارهای نوین ارتباطی است که در بطن خود ضد سانسور و ضد مانع هستند. بلافاصله دیش هایی وارد بازار شدند که کوچک و منعطف بودند و نیازی به نصب آنها در پشت بام ها نبود. در واقع مدیران ایرانی متوجه نبودند که ساحت مواجهه با رسانه و ابزارهای ارتباطی، حوزه فرهنگ است، نه حوزه برخوردهای سلبی و انتظامی. این روند ادامه داشت تا این که در دهه های بعدی، اینترنت و فضای سایبری به بازار آمد و مدتی گذشت تا این که شبکه های اجتماعی و فضای مجازی در امتداد دنیای واقعی، ظهور و بروز پیدا کرد. مطابق معمول، سیاستگذاران ایرانی احساس خطر کردند و اولین فکری که به مخیله آنها خطور کرد، مقابله سلبی با این پدیده های نوین است. چرا به فکر برخورد سلبی با این پدیده های می افتند؟ چون درکی از توسعه ندارند و برنامه ای هم جهت استفاده از این ابزارها در راه توسعه تدارک ندیده اند. این در شرایطی است که امروزه کشورها با استفاده از فضای مجازی و ابزارهای نوین ارتباطی، سطح فرهنگ، بهداشت، مدیریت شهری، اشتغالزایی و... را ارتقا داده اند، اما تصور مدیران ایرانی از فضای مجازی به اندازه ای مبتذل و نازل است که گمان می کنند هر فردی که در فضای مجازی حضور دارد درحال ارتکاب اعمال منافی عفت عمومی یا براندازی است. در یک چنین جامعه ای با یک چنین سیاستگذارانی، صحبت کردن از ارتباط ابزارهای ارتباطی نوین با توسعه، یک بحث انحرافی است. ما در مرحله پیشاتوسعه هم قرار نداریم. دغدغه سیاستگذاران ایرانی توسعه نیست، ازاین رو نهادهای توسعه گرا در کشور شکل نگرفته اند. به همین خاطر است که طبقه متوسط هم در ایران جدی گرفته نمی گردد. در همه جوامع کشیدن بار توسعه بر دوش طبقه متوسط، است. این طبقه است که از ابزارهای نوین ارتباطی بهره می برد تا ارزش افزوده فرهنگی، اقتصادی، هنری و... ایجاد نماید. این طبقه است که تشکل های بخش خصوصی را شکل می دهد و اجتماعات اثرگذار می سازد. اما با عنایت به این حقیقت که سیاستگذاران فرهنگی ایران، اهمیتی برای توسعه قائل نیستند، بنابراین، طبقه متوسط و فضای مجازی با یک نوع رفتار به حاشیه رانده می شود. معتقدم، میدان اصلی، پرسشگری از سیاستگذاران، میدان توسعه و اخلاق است. زمانی که لزوم توسعه در کشور درک شد، ابزارهای توسعه محور هم اهمیت خاص خویش را پیدا می کنند و حاکمان ضرورتی برای مقابله با آنها احساس نمی کنند، چونکه هدف اصلی توسعه است. به همان اندازه که جامعه درمورد طرح صیانت از خود حساسیت نشان می دهد، باید درمورد الگوی پایدار توسعه هم مطالبه گری داشته باشد تا از راه الگوی توسعه به ابزارهای توسعه هم دست پیدا نماییم. 21302
منبع: madigital.ir
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب